Brunalykt

Ilmur í lofti vekur oft upp ýmsar minningar sem við tengjum við þann ilm, ilmvatnslykt vekur upp ljúfar minningar, angan af hangikjöti o og skötu minnir marga á jólin og þannig mætti endalaust telja. Hinsvegar í morgunn þegar ég fann lykt af brunnu skinni varð það til þess að rifja upp fyrir mér þegar ég og uppeldisbróðir minn vorum að svíða lambshausa og lappir í gamla daga. Nágranni okkar bjó svo vel að eiga handsnúna smiðju sem við fengum að láni til að sinna þessu verki. Stundum kom það fyrir að einhver hár væru eftir á hausnum þegar búið var að svíða og þá var glóhitað járn og farið með það á þennan blett til að fjarlægja hárin og þá kom þessi sérkennilega lykt af brunnu skinni. Nákvæmlega þessa sömu lykt fann ég í morgunn, en það var ekki verið að svíða lambshaus, heldur mannshaus og það minn eigin, svo ég var þolandinn en ekki sá sem sá um að svíða, en að ferðin var sú sama, það var notað glóandi járn við að svíða mig, þó það væri hitað með rafmagni í stað þess að bregða því í kolaglóð.
Sem betur fer var tilgangurinn með því að svíða minn haus ekki sá að gera hann hæfan til átu heldur var verið að fjarlægja það sem læknirinn kallaði ellismell af kinninni á mér og var ekki til prýði, en að ferðin sem notuð var við þetta verk varð til að vekja þessar minningar hjá mér.