Það er eins og hurðir leggi mig í einelti þessa dagana og samt veit ég ekki til þess að ég hafi gert þeim neitt til miska nema síður sé, því ég loka hurðum yfirleitt varlega og gæti þess að þær skellist ekki. Sællar minningar þá lokaði útihurðin hér í húsinu mig úti síðastliðinn föstudag og alveg að tilefnislausu að því er mér fannst. Óttaleg smámunasemi að vilja ekki opnast þó lykillinn væri innan við hurðina í stað þess að vera utan við hana. En nóg um þessa hurð, en svo tók önnur hurð upp á því að stríða mér í morgunn. Svo var mál með vexti að ég átti tíma hjá tannlækni klukkan hálf tíu í morgunn. Tannlæknirinn er staðsettur á Laugaveginum í gömlu húsi innan við hlemm, eitt af þessum þar sem eru tveir inngangar hlið við hlið. Það var kaldur vestan strekkingur þegar við vorum þarna á ferð og hugsuðum okkur því gott til glóðarinnar að komast í skjóli, eða öllu heldur að láta feykja okkur í skjól. En þá sagði hurðarskömmin sem við reyndum við bara nei takk ég opna sko ekki fyrir ykkur. Við héldum að tannlæknirinn hefði orðið of seinn og tróðum okkur inn í dyraskot til að fá skjól fyrir kuldanum, en þegar tíu mínútur voru liðnar og ekki sást til tansa og við að verða frosin í hel, litum við aftur á hurðina og þá kom í ljós að við höfðum farið hurðarvillt og tannlæknirinn var búinn að opna sína hurð fyrir löngu.
Það er auðvitað ekki rétt að kenna saklausum hurðum um sinn aulahátt, en nú er ég alveg með það á hreinu að hurðin hjá tannlækninum er græn en ekki rauð.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli