Góðu fréttirnar.

Þegar það kom í ljós að krabbi var búinn að hreiðra um sig í blöðruhálskirtlinum var ákveðið að ég færi í beinaskan til að ganga úr skugga um að krabbinn hefði ekki komist í beininn, heldur héldi sig á afmörkuðu svæði.
Ég átti að mæta á röntgendeild í gærmorgunn fyrir sólarupprás, en það er nú ekki tiltakanlega snemma sem sólin nær að sýna sig á morgnana á þessum árstíma. Þarna var byrjað á að sprauta í mig einhverju efni sem átti að dreifast út í beinin og til að auðvelda það ferli átti ég að drekka mikið af vatni, sem ég og gerði samviskusamlega, en það fylgdi líka með í fyrirmælunum að tæma vel þvagblöðruna fyrir myndatökuna.
Þrem tímum siðar var svo hafist handa við að skanna mig, það er svolítið undarleg tilfinning að liggja þarna á bekk og vita að það sé verið að skoða í manni alla innviði og ég fékk staðfestingu að svo er í raun og veru þegar mér var sagt að það væri of mikið í þvagblöðrunni og ég yrði að tæma hana betur svo hægt væri að ljúka verkinu. Það er eins gott að tæma alveg hugann á meðan höfuðið er skannað, mé hlýtur að hafa tekist það, því ég sá ekki neinn skelfingarsvip á konunni á meðan toppstykkið var í skoðun.
Nú koma góðu fréttirnar, heimilislæknirinn hringdi í mig áðan og sagði að það væri allt í góðu lagi með beinin hjá mér, þau væru alveg hrein eins og hann orðaði það. Hinsvegar væri slit í liðamótum hér og þar sem væri bara eðlilegt eftir talsverða notkun. Það er svo að sjá að það hafi ekki verið reiknað með að nota mannsskrokkinn í svona mörg ár þegar hann var hannaður. Það virðist ekki hafa verið reiknað með að nota þetta fyrirbæri nema svo sem í fimmtíu ár, en nú er í mörgum tilfellum búið að tvöfalda notkunartímann án þess að gera nokkrar endurbætur til að skrokkurinn þoli lengri notkun. Það veitti ekki af að setja einhverja nefnd í þetta mál og það fyrr en síðar.