Merkilegt hvað svona smáhlutur getur verið ómissandi.
Útilokaður, það er ekki gott að vera útilokaður frá einhverju sem mann langar til að gera, en sem betur fer er oft mögulegt að finna aðra leið að settu marki, en að lenda í því að loka sig úti, er dálítið annarrar merkingar og getur verið alvarlegra mál eins og ég mátti reyna í dag.
Ég var einn heima í dag, því Þórunn brá sér til Akureyrar ásamt dóttur sinni og tengdasyni til að vera viðstödd frumsýningu á leikriti þar sem dótturdóttir hennar sér um tónlistina. Ég ákvað að vera heima, því ég nennti ekki að aka svona langa leið fyrir eina leiksýningu, ekki síst vegna þess að ég sé ekkert hvað fram fer á leiksviðinu. Leiksýningar voru eitt sinn nefndir sjónleikir ef ég man rétt og því hæpið að það henti vel fyrir sjónskertan mann. Þórunn var búin að hafa talsverðar áhyggjur af því að ég færist úr leiðindum ef hún væri ekki heima, en ég reyndi að fullvissa hana um að ég mundi lifa þetta af þó mér leiddist eitthvað. Eitt af því sem ég ákvað að gera til að stytta mér stundir var að fara í góðan göngutúr og láta nú verða af því að ljúka hringferð hér um Kársnesið í Kópavogi. Við höfum bara einn lykil að húsinu og ég hef séð um að halda honum til haga og geymt hann í úlpuvasa mínum og venjulega að gætt áður en ég fer út úr húsinu hvort lykillinn sé ekki örugglega á sínum stað í vasanum, en í dag gleymdi ég þessari varúðarráðstöfun, ef til vill vegna þess að ég var með hugann við að setja á öryggiskerfið um leið og ég fór út, en Þórunn hefur séð um að setja það á því stafirnir á því eru ekki gerðir fyrir sjónskerta.
Þegar ég var búinn að ganga nokkur spöl þreifaði ég ofan í vasann og mér til mæðu fann ég engan lykilinn í vasanum, dálítið ónotaleg tilfinning. Ég ákvað að halda mínu striki með að ganga þennan hring sem ég hafði ákveðið að fara um nesið og leysa vanda málið með lykillinn að því loknu.
Ég er svo heppinn að það býr ungt og elskulegt fólk hér í kjallaranum og ég ákvað að leita á náðir þess með hjálp og það brást mjög vel við hringdi í bróður konunnar sem á húsið sem við erum í og hann kom á stundinni og fór og sótti lykil til sonar hjónanna og þvílíkur léttir þegar hurðin opnaðist.
Þegar þessu var lokið bauð bróðirinn mér með sér heim í kaffi, svo það má segja að þetta ævintýri hafi endað vel, allavega fékk ég lítinn tíma til að láta mér leiðast.
Ég var einn heima í dag, því Þórunn brá sér til Akureyrar ásamt dóttur sinni og tengdasyni til að vera viðstödd frumsýningu á leikriti þar sem dótturdóttir hennar sér um tónlistina. Ég ákvað að vera heima, því ég nennti ekki að aka svona langa leið fyrir eina leiksýningu, ekki síst vegna þess að ég sé ekkert hvað fram fer á leiksviðinu. Leiksýningar voru eitt sinn nefndir sjónleikir ef ég man rétt og því hæpið að það henti vel fyrir sjónskertan mann. Þórunn var búin að hafa talsverðar áhyggjur af því að ég færist úr leiðindum ef hún væri ekki heima, en ég reyndi að fullvissa hana um að ég mundi lifa þetta af þó mér leiddist eitthvað. Eitt af því sem ég ákvað að gera til að stytta mér stundir var að fara í góðan göngutúr og láta nú verða af því að ljúka hringferð hér um Kársnesið í Kópavogi. Við höfum bara einn lykil að húsinu og ég hef séð um að halda honum til haga og geymt hann í úlpuvasa mínum og venjulega að gætt áður en ég fer út úr húsinu hvort lykillinn sé ekki örugglega á sínum stað í vasanum, en í dag gleymdi ég þessari varúðarráðstöfun, ef til vill vegna þess að ég var með hugann við að setja á öryggiskerfið um leið og ég fór út, en Þórunn hefur séð um að setja það á því stafirnir á því eru ekki gerðir fyrir sjónskerta.
Þegar ég var búinn að ganga nokkur spöl þreifaði ég ofan í vasann og mér til mæðu fann ég engan lykilinn í vasanum, dálítið ónotaleg tilfinning. Ég ákvað að halda mínu striki með að ganga þennan hring sem ég hafði ákveðið að fara um nesið og leysa vanda málið með lykillinn að því loknu.
Ég er svo heppinn að það býr ungt og elskulegt fólk hér í kjallaranum og ég ákvað að leita á náðir þess með hjálp og það brást mjög vel við hringdi í bróður konunnar sem á húsið sem við erum í og hann kom á stundinni og fór og sótti lykil til sonar hjónanna og þvílíkur léttir þegar hurðin opnaðist.
Þegar þessu var lokið bauð bróðirinn mér með sér heim í kaffi, svo það má segja að þetta ævintýri hafi endað vel, allavega fékk ég lítinn tíma til að láta mér leiðast.
2 ummæli:
Allt er gott sem endar vel, en ég get vel skilið að ónotatilfinning hafi gert vart við sig þegar þú uppgötvaðir tóma vasana. Það er allt annað en skemmtilegt að standa lykillaus við lokaðar dyr.
Ég sendi þér góðar kveðjur og vona að lyklarnir verði með í næstu gönguferð.
Your blog keeps getting better and better! Your older articles are not as good as newer ones you have a lot more creativity and originality now keep it up!
Skrifa ummæli